جدا از اولین خطوط لوله ساخته شده از چوب، بتن و غیره، لوله های چدنی احتمالاً طولانی ترین سابقه کار را در بین هر یک از اشکال دارد، با بسیاری از مایل ها از مواد مدفون در زیر زمین، انتقال آب، گاز، فاضلاب و غیره.
عمدتاً توسط یک فرآیند گریز از مرکز تولید می شود که به موجب آن فلز مذاب به یک پوسته چرخان وارد می شود و عمل گریز از مرکز مایع را به سمت بیرون در برابر داخل پوسته مجبور می کند و یک دیواره لوله بدون درز ایجاد می کند.
فرآیند مشابهی برای ساخت لوله آب پلیمری چدن داکتیل استفاده می شود، محصولی که به دلیل استحکام بالاتر، در بسیاری از کاربردها جایگزین چدن شده است.
(در واقع، چدن داکتیل از نظر فنی همچنان چدن است – زمانی که مشخصاتی نیاز به چدن دارد، معمولاً به معنای آهن خاکستری پذیرفته می شود.) لوله چدنی معمولاً با انتهای زنگوله و انتهای اسپیگوت ساخته می شود، به طوری که طول لوله ها را می توان به هم متصل کرد.
انتها به انتها با استفاده از تکنیک‌های قدیمی‌تر اواکوم و سرب یا تکنیک‌های واشر مدرن‌تر چدن هنوز هم برای لوله های خاکی، به ویژه در ساخت و ساز آپارتمان به دلیل ویژگی های ضد صدا، مقاومت در برابر آتش و غیره، محبوب است، در حالی که در بسیاری از خانه های خصوصی، لوله PVC برای صرفه جویی و سهولت نصب انتخاب می شود.
چدن دارای مقاومت بسیار خوبی در برابر خوردگی است که آن را برای استفاده در زیر زمین ایده آل می کند.
لوله های فولادی با روش های مختلفی برای تولید انواع جوش داده شده و بدون درز از لوله های فولادی با دیواره نسبتا ضخیم که برای محتوی سیالات و گازهای تحت فشار استفاده می شود، تولید می شود.
انواع متداول، مانند لوله فولادی کربنی، در معرض خوردگی هستند و بر اساس درصد کلی کربن موجود در لوله، در کلاس‌ها یا درجه‌های مختلف موجود هستند.
جدول 1 زیر درصد کربن معمولی را بر اساس درجه در فولاد کربنی خلاصه می کند.
